Geen warm welkom voor Hélène: “Veel kritiek op haar comeback”

Tien weken revalidatie, een operatie aan een beschadigde zenuw en een dappere rentree bij De Oranjezomer – je zou denken dat Hélène Hendriks op applaus kon rekenen. Maar na haar eerste uitzending sinds haar afwezigheid regent het allesbehalve complimenten. Kijkers missen iets. En dat ‘iets’ heeft een naam. Twee zelfs.

Een staande presentatie, maar geen staande ovatie

Het was een opmerkelijk beeld: Hendriks die het programma staand presenteerde, simpelweg omdat zitten te pijnlijk is. Ze toonde zich dankbaar voor de vele kaarten, bloemen en berichten die ze tijdens haar herstel ontving. “Er zijn zoveel mensen ziek. Ik ben maar een simpele presentatrice,” klonk het bescheiden. Maar sympathie voor haar fysieke strijd maakt nog geen succesvolle comeback.

Waar sommige fans opgelucht ademhaalden dat het vaste gezicht weer terug is, klinkt uit andere hoeken ontevredenheid. De chemie, de schwung, het onverwachte van de afgelopen weken lijkt verdwenen. En daar hebben veel kijkers maar één verklaring voor.

Waar zijn Thomas en Raymond gebleven?

Tijdens de afwezigheid van Hendriks groeide de tijdelijke invallers Thomas van Groningen en Raymond Mens uit tot een verrassend sterk duo. De combinatie van politieke scherpte en Amerikaanse flair bracht een nieuw elan aan tafel. Niet ingestudeerd, maar spontaan. Gesprekken ontspoorden, in de goede zin van het woord. Wat begon als een noodoplossing, werd voor veel kijkers juist een verademing.

Op sociale media is het sentiment duidelijk: “Sinds Thomas en Raymond weg zijn, is de magie ook verdwenen.” Anderen gaan nog verder: “De show is weer voorspelbaar. Degelijk, maar oersaai.”

Structuur versus spontaniteit

De kritiek op Hendriks is zelden persoonlijk. Haar stijl – professioneel, strak, beheerst – heeft jarenlang prima gewerkt. Maar de tijden zijn veranderd, en televisie wordt steeds meer gemaakt voor fragmenten, virale momenten, onverwachte wendingen. Daar blonken Van Groningen en Mens juist in uit. Hun dynamiek voelde fris, los en ongefilterd.

Hendriks houdt de regie stevig in handen, maar dat is niet altijd een pluspunt in een talkshow die leunt op debat en dynamiek. Of zoals een kijker het treffend verwoordde: “Hélène houdt alles netjes. Thomas laat het ontsporen – en daardoor gebeurt er wat.”

Hoge lat, kritische blik

Hendriks keert terug in een andere Oranjezomer dan ze achterliet. De lat ligt hoger, de kijker is kritischer, de concurrentie komt deels uit eigen huis. En dat maakt haar taak er niet makkelijker op. Ze moet niet alleen haar fysieke comeback managen, maar ook de verwachtingen van een publiek dat iets nieuws heeft geproefd en dat misschien wel lekkerder vond smaken dan het oude vertrouwde.

Toch hoeft dit geen einde te betekenen. Hendriks is ervaren, weerbaar en geliefd. Maar wie meegaat met de tijd, weet: zelfs vaste gezichten moeten soms ruimte maken – of zich opnieuw uitvinden.